Els had wat met glas: ze studeerde voor glasinstrumentenmaker en leerde daarna nog een andere stiel in een bedrijf dat glas-in-loodramen restaureerde. Toen dat ophield te bestaan en duidelijk werd dat maar weinig firma’s zaten te wachten op een glaswerker, besloot Els zich om te scholen. “Eigenlijk hoefde ik niet lang na te denken over wat ik wou. Thuis op ons landbouwbedrijf reden we vaak met de tractor en mijn zus Maggie was van haar 21ste al vrachtwagenchauffeur. Ik vond het altijd al een aantrekkelijk beroep, maar toen ik geen job meer had, kwam het er ook echt van om dat te gaan doen.”
vlotte start
Els stuitte op een lange wachttijd voor de omscholing, tot iemand haar vertelde dat ze ook via Randstad gratis een veel kortere Individuele Beroepsopleiding (IBO) kon gaan volgen. “Ik heb echt keiveel geluk gehad! Zo’n opleiding krijg je op de werkvloer en het eerste bedrijf waar ik via Randstad terecht kon, nam mij meteen aan boord.”
Groep Van Pelt is nu nog steeds Els’ werkgever. Els was trouwens de tweede persoon ooit die in een IBO-traject stapte en de eerste die effectief afstudeerde. De eerste week reed er nog een collega met Els mee, maar de tweede week al trok ze alleen de baan op met haar oplegger. “Dat was super spannend: het rijden zelf, maar ook het feit dat ik vanaf dan bijvoorbeeld alleen beton moest prepareren en dus perfect moest weten hoeveel superplast ik moest toevoegen om het beton vloeibaar te houden. Gelukkig kon ik bij vragen of problemen altijd bellen met de centrale.” Els’ vrienden en familie reageerden allemaal heel positief op haar carrièreswitch. Vooral haar vader en zus vinden het geweldig.
De klanten hebben ook helemaal geen probleem met een vrouw achter het stuur.
Er is op de werven altijd wel iemand die mij te hulp schiet om de buis van mijn vrachtwagen te halen. Ik kan het uiteraard ook alleen, maar het is wel tof.
hoffelijk voor voordringers
Els noemt zichzelf een rustige chauffeur en past altijd haar snelheid aan aan de omstandigheden.“Als een automobilist zich er per se tussen wil wringen, dan laat ik hem voor. Voor de rode lichten staan we toch weer gewoon naast elkaar.” Els is nooit bang in de vrachtwagen, maar wanneer er voetgangers of fietsers in de buurt zijn, is ze extra alert. “Als je de Meir moet kruisen en die voetgangers vlak voor je cabine gewoon zonder kijken oversteken, dan houd ik wel altijd mijn hart vast want ze beseffen niet dat ik hen niet zie.”
tot aan het pensioen
Na 2,5 jaar gaat Els nog elke morgen met heel veel plezier werken. “Er zijn veel aspecten die ik leuk vind aan de job”, vertelt ze. Het feit dat elke dag er anders uit ziet: je komt ’s ochtends toe, maakt je vrachtwagen rijklaar en krijgt dan je dagschema in handen. Dan zijn er ook de collega’s met wie ze een goede band heeft en regelmatig een praatje slaat wanneer ze naar de betoncentrale terugkeert voor een nieuwe lading. Maar het allermooiste moment vindt Els de zonsopgang vanuit haar cabine.
Ik heb jaren in een magazijn gewerkt waar geen daglicht binnenviel, dus nu geniet ik des te meer van dat spektakel. Ik zou deze job graag tot aan mijn pensioen willen doen.